Szyję szyję z pamięci i nie przyszyję pamięci / performans / instalacja

Dziura wycięta w pościeli miała być sukienką, a stała się wyrzutem sumienia. Wszywam się do niej, wpasowuję, czerwoną nitką trzymaną w ustach próbuję zszyć rozcięte struktury. W końcu otwór zostaje zaszyty, ale sukienka, jak blizna nie pasuje do reszty materiału, nie da się wszyć w nie swoje miejsce. Dziurę można zaszyć, ale ślad pozostaje.

fot. Katarzyna Bogusz

Performans zrealizowany w lipcu 2022 w Miejscu X w Opolu jako część wystawy Pamięć ciała, świadomość pramatki
Przebieg działania:
W przestrzeni wisi pościel, do niej na wieszaku przyczepiona jest sukienka i kłębek czerwonej nici. Podchodzę do poszewki, stojąc tyłem do publiczności przebieram się w zawieszoną sukienkę (jest to sukienka mojej prababci), swoją odwieszam na wieszak i wynoszę w głąb sali. Staję tyłem do tkaniny, do ust biorę koniec czerwonej nici, kłębek toczy się po podłodze, a ja odrysowuję mój kontur szminką na tkaninie. Przyglądam się rysunkowi i delikatnie go poprawiam. Odkładam szminkę i wycinam stworzony z rysunku wykrój. Wycięte płaszczyzny kładę na podłodze. Wchodzę do powstałego otworu, nawlekam igłę i wszywam sukienkę w tkaninę. Początkowo idzie mi dość dobrze, stopniowo moje ruchy coraz bardziej krępuje to, że przyszywam się do wiszącego materiału. Kilkukrotnie proszę kogoś z publiczności o podanie nici lub nożyczek. W końcu udaje mi się wszyć całą sukienkę.
Wydostaje się ze środka. Kończę i opowiadam tą historię: inspiracją do działania było coś co wydarzyło się jak miałam 6 a może 7 lat i szyłam ubranka dla lalek. Mama dawała mi stare poszewki i niepotrzebne skrawki materiału. Kiedyś, zostałam sama w domu, zakradłam się do szafy i wyciągnęłam najpiękniejszą poszewkę, która najbardziej mi się podobała, w tajemnicy postanowiłam zrobić mojej siostrze niespodziankę i uszyć sukienkę dla jej ulubionego misia. Odrysowałam kształt misia na środku poszewki na bazie rysunku zrobiłam wykrój zszyłam go i okazało się, że sukienka wyszła za mała, a poszewka zniszczona…
Nikomu się nie przyznałam, poszewkę schowałam na dnie szafy i udawałam, że Ja tego nie zrobiłam.

Dokumentacja w formie multimedialnej instalacji zaprezentowana podczas wystawy Salon Wiosenny2023 w Galerii Sztuki Współczesnaj w Opolu.
Praca była jedną z 10 prac wyróżnionych przez jury.